فصلنامه اشارات - شماره 91

«من مَجازم، تو حقیقت...»/روزبه فروتن پی

خدایا!

نمی توانم با تو نباشم. همه لحظه هایم از تو سرشار است. تو تعیین کننده شکفتن منی؛ مثل بهار که می آید و تعیین می کند درخت چگونه شکوفا شود.

من تصویرم، تو آیینه؛ من بارانم، تو آسمان؛ من ماهی ام، تو رودخانه؛ من قایقم، تو دریا؛ من درختم، تو بهار؛ من ذرّه ام، تو آفتاب.

من آفریده ام، تو آفریدگار؛ من مجازم، تو حقیقت؛ من کثرتم، تو وحدت... و من ممکنم، تو مطلق... .

مرا از بهشت می رانی؟ بهشت من تویی. من جهنّم خویشم؛ سوزان سوزان؛ بهشت می شوم اگر فقط تو در دلم باشی.

مرا از اندیشه بهشت و جهنم رهایی ده! مرا از بلا تکلیفی برزخ جدا کن! می خواهم تنها به تو بیندیشم. با تو باشم و درتو حل شوم؛ چون قطره در اقیانوس های جهان و چون ستاره در کهکشان. می دانم شایسته آن نیستم که این گونه بی پرده با تو سخن بگویم، ولی می اندیشم اگر شایسته نبودم، تو چرا مرا به خود خواندی و فرمودی: «بخوانید مرا تا اجابت کنم شما را».

تو بزرگ تر از آنی که دردِ دلم را نشنوی و راهی پیشِ پایم نگذاری.